21.09.2007 | 
РБ, Радунь | Радунская государственная общеобразовательная гимназия | Творчество
На предыдущую страницуПоэтическая страничка.
Немного об авторе: автор стихотворений - Шилко Елена, ученица 11 "А" класса. В свободное время сочиняет стихи и песни. Закончила музыкальную школу по классу фортепиано. Очень любит петь, является редактором школьной газеты.
Стихи автора:
- Зачем же гордость и страданья?
- Зачем печали кутерьма?
- Зачем в подушку гром рыданья?
- Зачем в душе вдруг вспыхла тьма.
- Зачем ты снова покупаешь
- Дреной билет в один конец?
- Зачем же ты не понимаешь,
- Ушла любовь больших сердец.
- Зачем же тратить без причины,
- Свои мечты и бить сердца?
- Зачем меняться для почина,
- Когда на улице весна.
- Зачем? – кричу я от обиды,
- Но ты опять в ответ молчишь…
- Зачем не подаёшь мне вида,
- И по ночам тревожно спишь?
- Зачем и кто придумал это,
- Тревоги слёзы и печаль?
- Зачем я плачу, что ты где-то.
- Забыл меня, тебе не жаль?
- Зачем блестят в глазах слезинки,
- Моих не сбывшихся надежд?
- Зачем как град текут росинки,
- Всё от таких как ты невежд?
- Зачем мечтать и строить планы,
- Что скоро вновь тебя дождусь?
- Ты зря зализываешь раны?
- Ведь всё равно я не вернусь.
- Мой дарагі і родны край,
- Куток Радзімы маладой.
- Ты шчасце пэўнае аддай,
- застанься назаўсёды той,
- што грэла сэрца і душу:
- І ў дзень, і ў ночы, пастаянна.
- Кахаць хачу цябе адну,
- Так чыста, светла, непрыстанна.
- А ты, сяло,расцеш, бяжыш
- І ручайкам даеш ты рэку.
- У цэлым свеце ты маучыш,
- Сваюдаруючы апеку.
- Ах, колькі слёз ты праліло,
- Каб мог хоць хто-нібудзь пазнаць.
- І ўсе рашылі заадно
- Пасёлак Радунню назваць.
- Ты стаў мне домам дарагім,
- Радзімай, шчасцем, горам стаў мне.
- Ты першы крок у жыці маім.
- Павер і гэта ўжо не мала.
- Яганаруся, даражу
- Тваёй прыродаю,сяўбой.
- Я ўсяму свету дакажу,
- Што з'яўляешся святой.
- Палі, лясы, істокі рэк,
- Усё так знаёма, аж да болю.
- Яны стаялі тут ужо век,
- Сваю аплакваючы долю.
- Так выйдзеш на прастор адзін
- І сэрца свежасцю ўздыхае,
- Табе і вецер той любім,
- Што свойскі водар волі мае.
- Мой кут, радзімае сяло,
- Маё дзяцінства і каханне.
- Тут столькі кветачак узышло
- І ўсё як вечнае паданне.
- Радною стала Радунь ты:
- Каму сялом, каму і домам.
- У душы маёй ты назаўжды
- Не станеш чым-та незнаёмым.
- А твой прастор мне дарагі.
- І рэчка, луг, зярнятаў крошкі,
- Бо лёс мой быў б зусім благі,
- Радной няведая дарожкі.
- Касцёлу, даўняшнім будынкам
- Паклон вялікі аддаю.
- Мне Радунь стала адпачынкам,
- Яе гісторыю цаню.
- А вечар цеплы, ціхі, свежы,
- Па вуліцы разліўся зноў.
- Твае лясы-ўсёроўна вежы, у паветры чуецца любоў.
- І ты прыцягваеш цяплом,
- Завеш, мо клічаш да сябе.
- А Радунь, як вялікі дом,
- Не будзе лепей ужо нідзе.
- А сонца промень пасылае,
- пад зыкі ветра ў цішы.
- Я ад усёй душы жадаю:
- -сваім пасёлкам даражы!
- Яе твар мне знаёмы з дзяцінства да болю,
- Яго ўжо ня можна забыцца,
- І погдяд ласкавы імкнецца на волю,
- А сэрца нязменна баліць...
- Ты просіш пабыць з табой разам,
- Успомніць былое на міг,
- Як цяжка бывала нам часам,
- Жыццём кіраваць удваіх.
- На ростанях лёсу стаялі,
- Пазнаўшы няшчасце , тугу,
- У хаце мы смерць сустракалі,
- З бядою хадзілі ў нагу.
- Маліліся разам аб шчасці.
- Хацелі мы жыць , як усе.
- Давялося і ўстаць , і ўпасці,
- За што усё гэта табе?
- Тваёю душэўнаю сілай, табой вельмі я даражу,
- Бабулі на свеце больш мілай
- Няма, я вам праўду скажу.
- А гэта трывога і гэта маўчанне...
- Усё выражаецца ў вочах старых,
- Якія ўбачылі шмат ўжо на свеце,
- Якія захоўваюць мудрасці слых.
- Мазалістай рукою твар прыкрывае,
- Слязінка вялікая мчыцца, бяжыць.
- Успомніла раптам, што стала старая.
- Як час мімалётна і хутка бяжыць.
- Здаецца, што ўчора была не такая,
- Здаецца, што ўчора была маладзей,
- Плясала і песні прыгожа спявала,
- У душы было шмат непазнаных надзей.
- Нікому на свеце не зробіць і злога,
- І шчасця прасіла не толькі сабе.
- Усё ж яна верыла шчыра ў Бога,
- Але вось няшчасная доля яе...
- Маланкай бліснула ёй гора без меры .
